Umowa agencyjna

Ministerstwo Finansów opublikowało nowy Projekt założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo bankowe. Dokument datowany jest na 19 lipca 2010 r. Stanowi on bardziej rozbudowaną wersję „Projektu” z dnia 19 kwietnia 2010 r., o którym już wcześniej pisałem (zob. Outsourcing bankowy: wspólnik spółki cywilnej jako agent bankowy, Planowane zmiany Prawa bankowego w zakresie outsourcingu bankowego). Nowy „Projekt” wiele nowego nie wnosi (w porównaniu do wcześniejszego „Projektu”), odsyłam zatem do moich wcześniejszych postów.

Niedawno pisałem o założeniach projektu zmiany Prawa bankowego (z dnia 19 kwietnia 2010 r.) w kontekście możliwości zawarcia umowy agencyjnej z bankiem przez wspólników spółki cywilnej (zob. Outsourcing bankowy: wspólnik spółki cywilnej jako agent bankowy).

Warto przedstawić pozostałe zmiany, jakie Ministerstwo Finansów planuje wprowadzić w zakresie outsourcingu bankowego. [Więcej …]

Zdarza się, że dystrybucja paliw odbywa się w oparciu o umowy, na podstawie których niezależny przedsiębiorca prowadzi stację benzynową w imieniu i na rzecz spółki paliwowej. Powstaje wtedy pytanie, czy zawarta umowa może zostać uznana za umowę agencyjną w rozumieniu art. 758 § 1 Kodeksu cywilnego. Pytanie to z reguły pojawi się wtedy, gdy prowadzący stację benzynową będzie chciał dochodzić roszczenia o świadczenie wyrównawcze.

Warto wskazać na wątpliwości, jakie pojawiały się w tym kontekście na tle ustawodawstw innych państw.

W Niemczech, gdzie agenci są nazywani przez ustawodawcę przedstawicielami handlowymi (Handelsvertreter), wątpliwości dotyczące kwalifikacji podmiotów prowadzących stacje benzynowe związane są z przyjmowanym na gruncie prawa niemieckiego znaczeniem terminu „pośredniczenie” (Vermittlung). Mianowicie przez „pośredniczenie” rozumie się najczęściej działalność polegającą na oddziaływaniu na osobę trzecią (klienta dającego zlecenie) i przez to wspierającą zawarcie umowy. Precyzuje się niekiedy, że celem oddziaływania na klienta jest podjęcie przez niego decyzji co do zawarcia umowy, czyli stosowne ukształtowanie jego woli.

W tym kierunku szła jeszcze przedwojenna definicja Prof. Waltera Schmidta-Rimplera: [Więcej …]

Jednym z obszarów życia gospodarczego, w którym żywo rozwija się zastosowanie umowy agencyjnej, jest dystrybucja produktów bankowych. Kluczowe znaczenie w tym zakresie mają art. 6a-6d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., Nr 72, poz. 665), regulujące warunki powierzania przez banki osobom trzecim wykonywania czynności bankowych (tzw. outsourcing bankowy) na podstawie umowy agencyjnej.

W dniu 19 kwietnia 2010 r. Ministerstwo Finansów opublikowało „Projekt założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo bankowe” (dokument dostępny na stronie Ministerstwa Finansów), w których przedstawiono planowane zmiany w zakresie outsourcingu bankowego.

Jedna z proponowanych zmian dotyczy zakresu podmiotowego umów o outsourcing bankowy.

Jeśli idzie o obowiązuje przepisy Prawa bankowego to agentem bankowym może być przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny. Ustawa przez przedsiębiorcę nakazuje rozumieć przedsiębiorcę, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Chodzi zatem o: osobę fizyczną, osobę prawną i jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Autorzy „Projektu założeń…” stwierdzają, że [Więcej …]

W praktyce obrotu osoby zajmujące się stałym pośredniczeniem bywają określane w różny sposób: agent, akwizytor, sprzedawca, handlowiec, zleceniobiorca. Zdecydowanie najczęściej pojawia się jednak określenie: przedstawiciel handlowy (i odpowiednio: umowa przedstawicielstwa handlowego). Pojawiają się w związku z tym wątpliwości, czy tego rodzaju osoby są agentami w rozumieniu kodeksu cywilnego i czy tym samym korzystają z dobrodziejstwa przepisów chroniących agentów, w szczególności przepisów regulujących świadczenie wyrównawcze.

Nazwa nie ma znaczenia

Przy ocenie, czy dany pośrednik jest agentem w rozumieniu kodeksu cywilnego, decyduje to, czy treść zawartej umowy odpowiada cechom wskazanym przez ustawodawcę w art. 758 § 1 kodeksu cywilnego. Umowa musi zatem obejmować następujące elementy:

1. zobowiązanie przyjmującego zlecenie do pośredniczenia przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie albo do zawierania ich w jego imieniu

2. stałość pośredniczenia

3. zobowiązanie dającego zlecenie do zapłaty wynagrodzenia

4. zobowiązanie się agenta „w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa”

5. zobowiązanie się dającego zlecenie w związku ze swoim statusem przedsiębiorcy

Jeżeli wszystkie te przesłanki są spełnione, to [Więcej …]